پیپ، بیش از آنکه وسیله‌ای برای دود کردن باشد، نمادی از صبر، تفکر و اصالت است. در دستان مردی که آرامش را در سکوت شعله‌های کوچک آن جست‌وجو می‌کند، پیپ تبدیل به پلی میان گذشته و حال می‌شود. دودی که آرام از لبه‌های آن برمی‌خیزد، گویی قصه‌هایی از روزگاران دور را زمزمه می‌کند؛ قصه‌هایی که در آنها بزرگان، فیلسوفان و نویسندگان نامدار، لحظاتی از عمر خود را با پیپ گذرانده‌اند.

پیپ تنها ابزاری برای مصرف تنباکو نیست، بلکه آیینی است برای آنان که دوست دارند زمان را لحظه‌ای در دست گیرند، طعم آن را بچشند و با هر پک، به عمق تفکر و خیال فرو روند. دستی که پیپ را برمی‌گیرد، دستی است که عجله ندارد، می‌داند که زیبایی در آرامش است و لذت در تأمل.